kedi götünü görüp cadı sanmak

yok yok.. "kendi" değil, "kedi".. ve de evet, cadı..

sabaha karşı gözünü açmak.. karşında odanın kapısını görmeyi beklerken, orada sana dönük bir halde duran cadıyla karşılaşmak.. çatısı tıkırdayan, pencereleri kapalıyken kapısı gıcırdayan oda atmosferinin etkisidir deyip, gözlerini kapatmak.. ve tekrar açmak.. yine orada.. cadıdan kurtulamamak..

cadının orada koca koyu renk saçlarıyla (veya şapkasıyla), koca suratıyla, suratının ortasındaki kocaman çirkin burnuyla, süklüm püklüm keçeleşmiş kıyafetiyle, yerlere kadar uzanan saçaklar içindeki kollarıyle hiç istifini bozmadan hala orada duruyor olması..

3.75 ve 2.50'lik lensler kaplarında huzur içinde dinlenirken, aynı derecede eksik gören gözlerle zoom yapıp "bari yüzünün ifadesini göreyim de.. dost mu düşman mı, ona göre gardımı alayım" demek.. ifadesini seçememek..

fakat.. zoomlayınca cadının -ortasında koca kahverengi burnu olan- koca pembe yüzüyle tanış çıkmak.. paniğe kapılmadan onu baştan aşağı süzmeye başlamak.. vücudunun bittiği verde yatağın başlaması, doğal olarak.. ama ayaklarının yatağa basıyor olması!!??! yavaş yavaş, ayaklara-dizlere de aşina olduğunu fark etmek!!.. ve sonunda, başucumdaki bardağımdan sessizce(!) su içen felis'in kıçını burnuma dayamış olduğu gerçeğiyle büyük şokun yerini küçük şoka bırakması..

büyük resmi göremeyecek kadar yakından bakmanın korkunç yanlış anlamalara yol açtığını sabahın 5'inde tecrübe ederek öğrenmek.. tuhaf korku halleri içinde, yerinden hoplayan yüreğe sarılıp uykuya dönmek..

korkağın notu: bunu, neden yaşadıktan yaklaşık bir hafta sonra mı yazıyorum buraya.. çünkü o cadının kuzeni artık takı çekmecemde ikamet etmekte.. birbirlerine benzediklerini aldıktan 2-3 gün sonra daha yeni farkettim haliyle (hafif olur demonun jetonu).. birkaç gün önce görüp de çok tanıdık geldiği için almak zorunda hissettiğim küpeden bozma kolye ucum işte bu: